[OS x-men] get closer | Hank x Peter

Title: get closer

Pairing: Hank Mccoy x Peter Maximoff ft. Logan

Author: lizlada

Note: ความจริงต้องบอกว่าเราชิปออลปีเตอร์นะคะ น้องควิกกินกับอะไรก็อร่อย TwT

 

ท่ามกลางหิมะที่กำลังโปรยปราย อากาศรอบตัวเย็นยะเยือก สวนอังกฤษถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ดน้ำแข็งสีขาวโพลน คฤหาสน์ของศาสตราจารย์ชาร์ล เซเวียร์ยังคงเป็นที่พักพิงให้แก่เด็กๆ เสมอ เตาผิงอุ่นๆ และโกโก้ร้อนช่วยได้มาก และเพราะวันนี้อากาศหนาวเกินกว่าจะออกวิ่ง ปีเตอร์ แม็กซิมอฟถึงได้หยุดกิจกรรมอันแสนโปรดปราณนั้นลง ทำได้เพียงนั่งจมบนพื้นพรม ฟังเสียงกลุ่มเพื่อนรุ่นน้องพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

เขาเป็นพี่ใหญ่ในบรรดาเอ็กซ์เม็น ได้รับมอบหมายให้ดูแลน้องๆ แต่ใครจะรู้ว่าปีเตอร์เองก็ต้องการการดูแลเช่นกัน… ช่วยไม่ได้นี่ เขามันเป็นเด็กมีปม

แถมคนที่รับปากว่าจะดูแลเขาแทนพ่อดันหายหน้าหายตาไปเป็นปีๆ ไม่สิ…นี่มันเกือบ 10 ปีแล้วด้วยซ้ำ ปีเตอร์พยายามถามไถ่จากศาสตราจารย์ว่าพอจะมีข่าวคราวจากคนคนนั้นไหม คำตอบที่ได้กลับคืนมาทุกครั้งคือ…

มันยังไม่ถึงเวลา

“ปีเตอร์! ฟังอยู่รึเปล่า?” สก็อตสะกิดไหล่เขา เด็กหนุ่มหลุดจากภวังค์ เขาหันมาสนใจคนอื่นที่จ้องตรงมายังเขาด้วยแววตาสงสัยใคร่รู้

“ว่าอะไรนะ”

“ช่างมันเถอะ” สก็อตถอนหายใจเฮือกเมื่อดูเหมือนเขาจะไม่ได้ตั้งใจฟังในสิ่งที่เจ้าหมอนั่นโม้ไปก่อนหน้า ปีเตอร์ปล่อยให้ห้องนั่งเล่นครื้นเครงไปด้วยเสียงหัวเราะต่อไป ส่วนเขาก็ปลีกตัวออกมาเงียบๆ เด็กหนุ่มใช้ความสามารถพิเศษในชั่วพริบตาพาตัวเองมายังห้องทดลองของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ปกครองหมายเลขสอง ร่างสูงใหญ่ไม่ได้มีขนสีฟ้าปกคลุมดั่งเช่นเมื่อเหตุการณ์ครั้งใหญ่หนนั้น การมาอันแสนรวดเร็วของเขาทำให้เจ้าของใบหน้าคมคายภายใต้กรอบแว่นตื่นตกใจไปตามระเบียบ

“ปีเตอร์ นายทำฉันตกใจแทบแย่”

“ขอโทษทีแฮงค์ พลังของผมมันก็แบบนี้แหละ” เขากลั้นยิ้มขณะมองชายตรงหน้า ตั้งแต่โลแกนหายไป… แฮงค์ แมคคอย จึงเป็นที่พึ่งอีกคนหนึ่งที่ช่วยให้เขาสบายใจไม่น้อยไปกว่าศาสตราจารย์ ปีเตอร์ก้าวไปนั่งที่เก้าอี้ทรงสูงเยื้องกับโต๊ะทดลองของนักวิจัยหนุ่ม เขาไม่ค่อยจะเข้าใจในสิ่งที่แฮงค์เพียรพยายามในแต่ละวันนัก สารเคมี อุปกรณ์ต่างๆ บ้างก็ล้ำหน้า บ้างก็ดูประดักประเดิด แต่น่าแปลกที่เขาชอบมองท่าทางคล่องแคล่วนั้นจนไม่อาจละสายตา แฮงค์เป็นเพื่อนและพี่ชายที่ดี แฮงค์รู้เรื่องพ่อของเขา…แฮงค์รู้จักพ่อของเขาไม่ต่างจากโลแกน

และแฮงค์ก็เข้าใจเขาไม่น้อยไปกว่าใครเลย

“วันนี้มีเรื่องอะไรจะมาเล่าให้ฉันฟังกันล่ะ หรืออยากให้ฉันเล่าให้นายฟังเอง” แฮงค์ขยับแว่นตาขณะพูด ดวงตาสีฟ้าเหลือบมองเขาก่อนจะหันไปสนใจแก้วบีกเกอร์ในมือ

“ผมอยากฟังเรื่องของคุณบ้างน่ะแฮงค์…คุณเล่าเรื่องพ่อให้ผมฟังจนหมดแล้ว แถมยังฟังผมพูดไม่หยุดมาเป็นปี แต่ผมสิแทบจะไม่รู้เรื่องคุณเลยนะ”

“เรื่องของฉันมันออกจะน่าเบื่อ”

“ไม่เอาหน่า ต้องมีเรื่องที่น่าสนใจสักเรื่องสิ” ปีเตอร์เคลื่อนไหวร่างกายด้วยความเร็วแสงไปยืนข้างชายหนุ่มตัวโต เขาเขย่งปลายเท้าพลางเกาะไหล่นักวิจัยหนุ่มอย่างออดอ้อน ผ่านไปชั่วอึดใจเท่านั้นแฮงค์ก็เป็นฝ่ายยอมแพ้

“โอเค…ฉันเป็นเด็กเนิร์ด เรียนจบตั้งแต่อายุยังน้อย มีเท้าประหลาดๆ มาตั้งแต่เกิด ฉันควบคุมมันไม่ได้แต่จู่ๆ ก็ดันโง่คิดสูตรแก้พันธุกรรมจากยีนของเรเวน และใช่! มันผิดพลาดจากนั้น…ฉันก็มีลูกพี่สีฟ้าในตัว”

“จะว่าไปเรื่องของคุณมันก็น่าเบื่อจริงๆ นั่นแหละ” เขาพูดติดตลก

“ก็บอกแล้วไงว่าชีวิตฉันมันน่าเบื่อ” แฮงค์ระบายยิ้มบาง ร่างสูงวางมือจากการทดลอง และเลือกที่จะหันมาสนใจเด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเงิน มันเป็นห้วงนาทีที่ชั่ววูบความคิดแล่นเข้ามาปะทะ เขาจะรอต่อไปหรือเขาควรจะอยู่กับปัจจุบัน…คำถามนั้นเวียนวนอยู่ในใจเขาทุกเมื่อ ปีเตอร์ขยับใบหน้าเข้าไปใกล้พร้อมกับแนบจมูกที่ข้างแก้มนั้นอย่างรวดเร็ว

คนถูกหอมแก้มนิ่งงัน จากนั้นห้องทดลองของนักวิจัยหนุ่มก็กลับมาว่างเปล่าอีกครั้ง

 

 

เขาไม่ชอบอากาศหนาว ยิ่งไปกว่านั้น…ปีเตอร์เกลียดการถูกทอดทิ้ง

เด็กหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงพลางมองความมืดสนิทภายในห้องนอน ความคิดของเขาหยุดลงพร้อมกับที่ปีเตอร์ยืนอยู่หน้าห้องนอนของใครอีกคน แม้ลังเลที่มารบกวนนักวิจัยหนุ่มในยามดึกสงัดแบบนี้ ท้ายที่สุดเขาก็ตัดสินใจเคาะประตูเบาๆ บานประตูเปิดออก เจ้าของห้องดูแปลกใจถึงอย่างนั้นก็เชื้อเชิญเขาเป็นอย่างดี

“มีอะไรรึเปล่า?” แฮงค์เอ่ยปากถาม

“ที่ห้องผมมันหนาวนะ ฮีทเตอร์ไม่รู้เป็นอะไร…” คำพูดของเขาค่อนข้างกระตุกกระตัก ปีเตอร์ช้อนสายตามองแฮงค์นิด ข้ออ้างของเขามันออกจะน่าอายแถมยังราวกับแถข้างๆ คูๆ ยังไงยังงั้น หวังว่าแฮงค์จะไม่ทึกทักไปเองว่าเขาเป็นเด็กใจกล้าอะไรหรอกนะ!

“ให้ฉันไปซ่อมให้ไหม”

แต่แฮงค์ก็ยังคงซื่อสมกับความเป็นแฮงค์จริงๆ

“ไม่ต้องหรอกแฮงค์ มันดึกแล้ว…ผมแค่ขอมาอาศัยนอนกับคุณชั่วคราวน่ะ”

“ห๊ะ!” ดวงตาสีฟ้าเบิกโพลง ร้อนถึงปีเตอร์ต้องพยายามแก้ถ้อยคำกำกวมของเขาให้มันชัดเจนยิ่งขึ้น

“ขอมานอนด้วย…นอนเฉยๆ”

“อะ อ๋อ ได้สิ…”

“ขอบคุณนะแฮงค์!” ปีเตอร์อาศัยความว่องไวปรี่ตรงไปยังเตียงนอนที่ยังคงทิ้งไออุ่นของนักวิจัยหนุ่มเอาไว้ โดยถือวิสาสะเขาไม่ถามแฮงค์ว่าตนควรนอนที่มุมไหน เขาเลือกที่จะซุกกายใต้ผ้าห่มหนา แฮงค์เดินกลับมาที่เตียงพร้อมกับเอนหลังนอนบนพื้นที่อีกครึ่งของฟูก ปีเตอร์ขยับตัวเข้าไปใกล้กระทั่งความหนาวเหน็บที่เสียดแทงกระดูกค่อยๆ จางหายไป เขาเอนศีรษะซุกที่ไหล่หนา กลุ่มผมสีเงินปัดป่ายปลายคางของคนตัวโตโดยไม่ตั้งใจ

“ฝันดีนะปีเตอร์”

“ฝันดีนะแฮงค์”

 

วินาทีนี้ปีเตอร์เลือกคนในปัจจุบัน คนที่ให้ความอบอุ่นเขาในยามนี้ โดยไม่หวังว่าในอนาคตเขาจะถูกคนที่หายไปเลือกหรือไม่…

แน่นอน ใครคนนั้นจะเป็นความทรงจำที่ดี

ขอบคุณที่สอนให้เขารู้จักความหมายของคำสั้นๆ 2 คำ

รัก และ จากลา

 

 

END

Talk*

ปกติเราไม่ได้แต่งฟิคนอกแบบนี้เลยค่ะ นี่คือเรื่องแรกเลย 5555555 อยากลองดู ก็แปลกใหม่ดีเหมือนกัน

เรื่องนี้เป็นความชั่ววูบค่ะ ไม่รู้มาได้ไง เรากำลังแต่งฟิคหลักของตัวเองอยู่

แต่แอคฮีโร่ผ่านมาพอดี แอบอ่านของคนอื่นมาสักพัก เลยลองหน่อย ฮื่อ น้องควิกของแม่แมวหลงอะไรอย่างนี้ ;w;